@migu music@

Prung Nee Mai Mee - Ebola

Written by：Ebola/Warut Rintranukul

มันยาวนานมันเดียวดาย

ปล่อยกายจมอยู่ที่เดิม

คอยวนเวียนในวังวน

ติดกับบาดแผลในใจ

เพียงตัวเราเพียงลำพัง

ต้องอยู่ในความเดียวดาย

จงปล่อยใจก้าวมันไป

ออกไปสู่ความเป็นจริง

ไม่มีอีกแล้ววันเก่า

บอกลืมเวลาของความเจ็บ

ความเงียบเหงา

ที่ว่างเปล่าให้จบลงคืนนี้

เป็นคืนสุดท้ายที่ต้องบอก

บอกตัวเองว่าไม่มี

ไม่เหลือ ไม่เป็นเช่นดังเดิม

ทนมานานทรมาน

ต้องอยู่ในความมืดมน

ไร้ชีวิตไร้ตัวตน

ทุกข์ทนรอคอยความตาย

ค่ำคืนนี้ต้องหลุดพ้น

ไปก่อนที่มันจะสาย

พอกันทีกับฝันร้าย

ออกไปสู่ความเป็นจริง

ไม่มีอีกแล้ววันเก่า

บอกลืมเวลาของความเจ็บ

ความเงียบเหงา

ที่ว่างเปล่าให้จบลงคืนนี้

เป็นคืนสุดท้ายที่ต้องบอก

บอกตัวเองว่าไม่มี

ไม่เหลือ ไม่เป็นเช่นดังเดิม

สิ้นสุด เสียที

พรุ่งนี้ต้องไม่มี

เจ็บปวด เสียใจ

ลบเลือนมันทิ้งไป

ต้องจบ สิ้นกัน

ไม่เหลือแม้ความฝัน

พรุ่งนี้ ไม่มี

ไม่มีอีกแล้วระยะทาง

แสงแห่งฟ้าส่องมา

ให้ฉันเดินอีกครั้ง

คือความหวังให้ฉัน

ได้พบทางเดินไป

ความเป็นจริงบอกใจ

จะไม่กลับไปคืนขอความเจ็บ

ให้มันทำร้ายกัน

ไม่มีอีกแล้ววันเก่า

บอกลืมเวลาของความเจ็บ

ความเงียบเหงา

ที่ว่างเปล่าให้จบลงคืนนี้

เป็นคืนสุดท้ายที่ต้องบอก

บอกตัวเองว่าไม่มี

ไม่เหลือ ไม่เป็นเช่นดังเดิม

สิ้นสุด เสียที

พรุ่งนี้ต้องไม่มี

เจ็บปวด เสียใจ

ลบเลือนมันทิ้งไป

ต้องจบ สิ้นกัน

ไม่เหลือแม้ความฝัน

พรุ่งนี้ ไม่มี

ไม่มีใครจะหวนกลับ

ทุกข์ทรมาน

คืนวันเดียวดาย

พรุ่งนี้ไม่มีวันคืน

ย้อนหลังกลับไป